Normatywne teorie rachunkowości biuro rachunkow Lódź

Normatywne teorie rachunkowości – teorie rachunkowości, które próbują udzielić odpowiedzi na pytanie "jak być powinno". Obok teorii pozytywnych należą do dwóch głównych typów teorii w rachunkowości.

Teorie normatywne rachunkowości powstają w oparciu o badania naukowe typu dedukcyjnego, nazywanego także badaniem a priori. Najbardziej intensywny rozwój tych teorii rachunkowości miał miejsce w tzw. "złotym wieku" badań metodologicznych w rachunkowości, który przypada na lata 1950-1960. Cechą charakterystyczną badań dedukcyjnych w ramach omawianych teorii normatywnych jest to, że wysuwane hipotezy badawcze nie są testowane. Brak weryfikacji tych hipotez niekiedy uważa się za największą wadę tych teorii rachunkowości, uznając je za mniej naukowe niż teorie pozytywne (bazujące na empirycznej weryfikacji).

W literaturze przedmiotu ugruntowany został podział normatywnych teorii rachunkowości na trzy główne typy:

1. etyczno-normatywne teorie rachunkowości,
2. pragmatyczno-normatywne teorie rachunkowości,
3. warunkowo-normatywne teorie rachunkowości.

Etyczno-normatywne teorie rachunkowości powstały w latach siedemdziesiątych XX wieku, których głównym przedstawicielem był Anthony Hopwood. Jednym z najważniejszych postulatów badaczy zajmujących się tym typem teorii rachunkowości był postulat uwzględnienia rachunkowości jako elementu składowego otoczenia, w którym funkcjonują podmioty gospodarcze. W znacznej mierze teorie etyczno-normatywne powstały w oparciu o dorobek nauk humanistycznych, a przede wszystkim dyscypliny filozofii, której jednym z najważniejszych przedmiotów zainteresowania jest etyczny aspekt gospodarowania i zachowania jednostki.

W ramach etyczno-normatywnych teorii rachunkowości wyróżnia się podejście umiarkowane i radykalne. W literaturze spotkać można także trzeci "nurt", nazywany rachunkowością odpowiedzialności społecznej. W ramach tego nurtu badacze podejmują próbę określenia odpowiedzialności rachunkowości, na przykład względem ochrony środowiska naturalnego i oddziaływania na zrównoważony rozwój.

Pragmatyczno-normatywne teorie rachunkowości klasyfikowane są ze względu na okres, w którym powstawały. Uznaje się, że teorie pragmatyczno-normatywne powstały w latach 1955-1975.

Warunkowo-normatywne teorie rachunkowości stanowią niezwykle ważny dorobek na gruncie teorii rachunkowości. Jednym z najważniejszych przedstawicieli i współtwórców teorii warunkowych jest Richard Mattessich. Teorie te konstruowane są poprzez wykorzystanie narzędzi analitycznych, przede wszystkim dorobku nauk ścisłych.

Niedobór biuro rachunkowe Lódź

Niedobór – ujawniona w toku inwentaryzacji ujemna różnica pomiędzy stanem rzeczywistym składników majątku jednostki gospodarczej, a ich stanem ewidencyjnym (wykazanym w księgach rachunkowych).

Podział niedoborów ze względu na przyczyny

• niedobory zawinione - stanowią należność lub roszczenie po ustaleniu osoby odpowiedzialnej za ich powstanie, np. pracownika.
• niedobory spowodowane wypadkami losowymi - powstają w wyniku zdarzeń nadzwyczajnych, nie przewidzianych przez osoby odpowiedzialne za stan majątku np. kradzieży, pożaru.
• niedobory w granicach norm - wynikają ze specyficznej i nieuniknionej skłonności danego składnika majątku do powstawania w nim ubytków naturalnych z powodu jego właściwości (np. psucie się towarów spożywczych) lub czynności, jakie się z nim wykonuje (np. ubytki powstałe w wyniku rozsypywania mąki przy pakowaniu). Nie mogą przekraczać pewnych ustalonych limitów.
• niedobory niezawinione przekraczające normy - przewyższają limity określone na ubytki naturalne, jednak nie stwierdzono, że odpowiedzialnością za ich powstanie należy obarczyć konkretną osobę.
• niedobory pozorne - różnice wynikające z błędów popełnionych w toku ewidencji składników majątku, np. nie zaksięgowaniu rozchodów materiałów.

Należności krótkoterminowe biuro rachunkowe Lódź

Należności krótkoterminowe – to wszystkie należności z tytułu dostaw i usług, niezależnie od terminu spłaty oraz całość lub część należności z innych tytułów niezaliczonych do aktywów finansowych, które są wymagalne w ciągu 12 miesięcy od dnia bilansowego.

Wśród należności krótkoterminowych, oprócz ogółu należności będących efektem bezgotówkowej sprzedaży materiałów, towarów, produktów, ujmuje się wymagane w ciągu 12 miesięcy:

• należności z tytułu rozliczeń publiczno-prawnych (ceł, dotacji, podatków, ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych),
• należności z tytułu leasingu finansowego,
• należności od pracowników, od właścicieli,
• należności dochodzone na drodze sądowej.

Należności krótkoterminowe ujmuje się w bilansie w grupie aktywów obrotowych. Są one wyceniane w bilansie w kwocie wymaganej zapłaty z zachowaniem zasady ostrożności. Kwota wymaganej zapłaty oznacza wartość nominalną powiększoną o ewentualne odsetki, gdy dłużnik nie dokonał spłaty w ustalonym terminie. Ostrożność w wycenie należności oznacza, że jednostka powinna ocenić czy istnieje ryzyko niewpłynięcia części bądź całości środków od dłużników, nie rzadziej niż na dzień bilansowy. Jeśli tak – jednostka powinna utworzyć odpis aktualizujący należności. Zmniejsza on wartość należności w bilansie i jest dla firmy kosztem. Wskazówki dotyczące zasad tworzenia odpisów zawarte są w Ustawie o Rachunkowości.

Należności dlugoterminowe biuro rachunkowe Lódź

Należności długoterminowe – są to roszczenia względem różnych dłużników, które nie spełniają kryteriów zaliczania ich do należności krótkoterminowych i wykazywania w aktywach obrotowych zgodnie z Ustawą o Rachunkowości.

Należności długoterminowe obejmują należności z wszystkich tytułów (z wyjątkiem należności z tytułu dostaw i usług – te są w całości ujmowane w należnościach krótkoterminowych), których termin wymagalności jest dłuższy niż 12 miesięcy od dnia bilansowego.

Przykładem należności długoterminowych mogą być należności z tytułu udzielonej jednostce powiązanej nieoprocentowanej pożyczki, w tej części, która będzie spłacona nie wcześniej niż po upływie 12 miesięcy od dnia bilansowego.

Naklady biuro rachunkowe Lódź

Nakłady – wydatkowane w procesie produkcji kapitały przeznaczone na zakup niezbędnych środków i przedmiotów pracy (infrastruktura, surowce, materiały, narzędzia, energia, robocizna). Nakłady wyrażają odpowiednio wycenione celowe zużycie zasobów, przy czym jest to pojęcie szersze niż „koszty”.

W związku z brakiem jednoznacznych ustaleń termin „nakłady” jest często odmiennie definiowany i interpretowany w literaturze i praktyce gospodarczej.

Rodzaje nakładów:

• Nakłady bieżące - zużywane są w przyjętej jednostce czasu (np. 1 cykl produkcji, 1 rok).
• Nakłady inwestycyjne - zużywają się i przynoszą efekty produkcyjne po upływie dłuższego czasu.

MSR 10 biuro rachunkowe Lódź

MSR 10, Zdarzenia następujące po zakończeniu okresu sprawozdawczego, (MSR 10, IAS 10) – jeden z międzynarodowych standardów rachunkowości. Standard określa, w jakich sytuacjach jednostka stosująca MSSF powinna skorygować sprawozdanie finansowe o skutki zdarzeń zaistniałych po zakończeniu okresu sprawozdawczego. Określa również, jakie informacje jednostka jest zobowiązana ujawnić w sprawozdaniu finansowym w związku ze zdarzeniami po zakończeniu okresu objętego sprawozdaniem. Standard został wydany przez Komitet Międzynarodowych Standardów Rachunkowości w grudniu 2003 r. i obowiązuje dla okresów rozpoczynających się 1 stycznia 2005 r. i później.

Zgodnie z MSR 10 zdarzenia po zakończeniu okresu sprawozdawczego dzielą się na dwa rodzaje:

1. zdarzenia, które potwierdzają istnienie określonego stanu na dzień kończący okres sprawozdawczy. Wystąpienie takich zdarzeń wymaga wprowadzenia korekt do sprawozdania finansowego;
2. zdarzenia, które potwierdzają zaistnienie określonego stanu po zakończeniu okresu sprawozdawczego. Wystąpienie tych zdarzeń nie wymaga korekt do sprawozdania finansowego, ale może wymagać dodatkowego ujawnienia w sprawozdaniu finansowym.

MSR 10 odnosi się do wszystkich zdarzeń pomiędzy końcem okresu sprawozdawczego a datą zatwierdzenia sprawozdania do publikacji. Są to zarówno zdarzenia o pozytywnym, jak i negatywnym wpływie na działalność jednostki. Zdarzenia po zakończeniu okresu sprawozdawczego to wszystkie zdarzenia mające miejsce do dnia zatwierdzenia sprawozdania finansowego do publikacji. Co do zasady, przez datę zatwierdzenia sprawozdania do publikacji rozumiana jest data, kiedy sprawozdanie zostaje zatwierdzone oraz wydane przez kierownictwo jednostki akcjonariuszom/udziałowcom lub radzie nadzorczej. Data zatwierdzenia do publikacji musi zostać ujawniona w sprawozdaniu wraz z informacją, kto/który organ dokonał zatwierdzenia sprawozdania do publikacji.

Zdarzenia, które nie potwierdzają istnienia określonego stanu na koniec okresu sprawozdawczego nie wymagają ich ujęcia w sprawozdaniu finansowym (poza zagrożeniem kontynuacji działalności). Jednak w przypadku, gdy zdarzenia te są istotne, standard wymaga ich ujawnienia. Każdorazowo jednostka powinna ujawnić charakter takich zdarzeń oraz oszacować i wskazać ich skutki finansowe. Gdy oszacowanie skutków finansowych nie jest wiarygodnie możliwe, jednostka jest zobowiązana ujawnić ten fakt. Pojęcie istotności definiowane jest w MSR 1 Prezentacja sprawozdań finansowych – pominięcie informacji jest istotne, gdy może wprowadzić odbiorcę sprawozdania finansowego w błąd. Przy określeniu istotności brana jest pod uwagę wielkość i rodzaj pominiętej informacji, z uwzględnieniem okoliczności towarzyszących zdarzeniu.

Zapisy aktualnego Międzynarodowego Standardu Rachunkowości nr 10 Zdarzenia następujące po zakończeniu okresu sprawozdawczego obowiązują dla okresów rozpoczynających się 1 stycznia 2005 r. i później. Standard ten został wydany przez Komitet Międzynarodowych Standardów Rachunkowości w grudniu 2003 r. i zastąpił wydany w maju 1999 r. Międzynarodowy Standard Rachunkowości nr 10 Zdarzenia po dniu bilansowym.
Kwestie regulowane przez MSR 10 na gruncie krajowych przepisów rachunkowości ujęte są w Krajowym Standardzie Rachunkowości nr 7 Zmiany zasad (polityki) rachunkowości, wartości szacunkowych, poprawianie błędów, zdarzenia następujące po dacie bilansu – ujęcie i prezentacja.

Zdarzenia potwierdzające istnienie określonego stanu na dzień kończący okres sprawozdawczy:

• rozstrzygnięcie sprawy sądowej (potwierdza istnienie na koniec okresu sprawozdawczego zobowiązania jednostki do spełnienia określonych świadczeń);
• upadłość odbiorcy jednostki, od którego jednostka wykazuje należności na koniec okresu sprawozdawczego (potwierdza prawdopodobieństwo nieściągalności należności od jednostki postawionej w stan upadłości);
• ostateczne ustalenie przychodów ze sprzedaży składnika aktywów, sprzedanego przed zakończeniem okresu sprawozdawczego lub ceny nabycia składnika aktywów zakupionego przed końcem okresu sprawozdawczego;
• identyfikacja błędów występujących w sprawozdaniu finansowym.

Zdarzenia potwierdzające zaistnienie określonego stanu po zakończeniu okresu sprawozdawczego:

• spadek wartości godziwej inwestycji (np. spadek rynkowej ceny paliwa dla przedsiębiorstw paliwowych);
• zadeklarowanie dywidend należnych posiadaczom instrumentów kapitałowych.

Wyjątkiem od powyższego są zdarzenia mające wpływ na kontynuację działalności jednostki. W przypadku, gdy po zakończeniu okresu sprawozdawczego okazuje się, że jednostka nie będzie kontynuowała działalności, zdarzenie takie wymaga ujęcia w sprawozdaniu finansowym, mimo iż może nie potwierdzać określonego stanu na dzień kończący okres sprawozdawczy. Do takiej sytuacji może dojść na skutek postanowienia kierownictwa jednostki o jej likwidacji lub zaprzestaniu działalności, a także w przypadku braku alternatywy dla likwidacji jednostki lub zaprzestania przez nią działalności. W przypadku, gdy na skutek zdarzeń po zakończeniu okresu sprawozdawczego, kierownictwo jednostki jest świadome występowania poważnego zagrożenia dla jej działalności, informacje takie wymagają ujawnienia w sprawozdaniu finansowym.

MIFROG biuro rachunkowe Lódź

MIFROG (ang. Maximum Internally Financeable Rate Of Growth) – najszybsze wewnętrzne tempo wzrostu możliwe do sfinansowania własnymi środkami, idea opublikowana przez Neila Churchilla i Johna Mullinsa.

Jednym z istotnych parametrów ekonomicznych opisujących przedsiębiorstwo jest rachunek przepływu środków pieniężnych reprezentujący możliwość przedsiębiorstwa w zakresie przynoszenia gotówki. Jeżeli przedsiębiorstwo nie jest w stanie w dłuższej perspektywie generować gotówki (jej rachunek przepływu środków pieniężnych „Cash flow” jest ujemny) będzie wymagało dokapitalizowania bądź będzie zagrożone upadkiem. Sytuacja taka może być związana z bieżącą sytuacją rynkową np. nagłe załamanie rynku a w konsekwencji załamanie sprzedaży przy niewłaściwej polityce obrotu zasobami magazynowymi lub też np. nagłe załamanie waluty w przypadku jeżeli transakcje nie były zabezpieczone.

Możliwy jest też inny scenariusz, który dotyczy w szczególności niewielkich przedsiębiorstw. Jeżeli takie przedsiębiorstwo zaoferuje na rynku produkt lub usługę oznaczoną na macierzy BCG jako „znak zapytania” (niewielki udział w dużym rynku, możliwość szybkiego wzrostu) będzie potrzebowało ponieść duże wydatki na obsługę marketingu, sprzedaży, logistyki jak również kosztów materiałów i usług od dostawców. Zazwyczaj firmy znajdujące się w takiej sytuacji są zmuszone do poniesienia kosztów powiązanych operacjami dotyczącymi dostawców a długo czekają na przychód od sprzedanego towaru. Szybki rozwój będzie prowadził do powiększania się różnicy pomiędzy rzeczywistymi wydatkami a gotówką pojawiającą się w kasie a co za tym idzie „Cash flow” będzie ujemny a jego wartości bezwzględna będzie rosnąć. Taka sytuacja może stać się istotnym zagrożeniem dla istnienia przedsiębiorstwa.

Ideą MIFROG jest określenie tego jak szybko przedsiębiorstwo może się rozwijać samo finansując swój rozwój.